شاهرود پرس

او معتقد است که دانشگاه آزاد اسلامی ابعاد تازه‌ای را در ورزش به روی او گشوده است و امیدوار است که بتواند افتخارات خوبی را برای این دانشگاه و کشور کسب کند.

خبرنگار خبرگزاری آنا با را با عضو تیم ملی و دارنده مدال جهانی بدمینتون پی می گیریم:

خودتان را معرفی کنید و بگویید از چه سالی ورزش بدمینتون را آغاز کردید؟

پگاه کامرانی هستم رشته پرتوپزشکی در مقطع کارشناسی مشغول به تحصیلم و از 7 سالگی بدمینتون بازی می‌کنم و در 9 سالگی مقام کشوری داشتم و از 13 سالگی هم عضو تیم ملی هستم.

انگیزه‌تان از انتخاب این رشته ورزشی چه بود؟

انتخاب این رشته برای من به‌صورت اتفاقی و مربی من با خانواده ما دوست خانوادگی بود و من وارد این رشته شدم. بعد از یک سال تصمیم گرفتیم تیمی تشکیل بدهیم و بعد از آن چون توانستیم مقام‌های خوبی کسب کنیم به این رشته بیشتر تشویق شدم که البته پدرم مشوق اصلی من بود مخصوصا باعث شد تا این رشته را ادامه بدهم.

یعنی بیشتر انگیزه خانوادگی بوده است؟

نه، مربی من خیلی برای من زحمت کشید چون ما 5 بازیکن بودیم و بازی‌ها قبلا تیمی برگزار می‌شد و ایشان خیلی با ما همکاری کردند و دوست داشتند که به مقام‌های بالا برسیم اما صددرصد حمایت خانواده خیلی مهم است مخصوصا در ورزش.

این استعداد را خودتان کشف کردید یا شخص دیگری؟

همان‌طور که گفتم مربی من با ما دوست خانوادگی بودند و به من گفتند برای تفریح و وقت گذراندن بیا به این رشته، بعد که این رشته را شروع کردم دیدم که در این ورزش هم توانایی دارم و هم اینکه از آن لذت می‌برم و به آن علاقه‌مند شدم.

چه مقام‌هایی را کسب کرده و چند مدال دارید؟

بیست و ششمین دوره مسابقات بین المللى دهه فجر

حدودا 60 مدال دارم، دو سال منتخب آسیا انتخاب شدم، به اردوهایی در کشور مالزی و سنگاپور دعوت شدم، در مسابقات بین‌المللی کنیا مقام اول دوبل را کسب کردم و مقام سوم انفرادی را هم در این مسابقات به دست آوردم، بعد از آن جدیدترین مقامی که کسب کردم مقام سوم دهه فجر بود و در مسابقات داخل کشور مقام اول بزرگ‌سالان، جوانان، نوجوانان را در سال‌های متعددی داشتم.

مشوق اصلی شما در ادامه راه ورزشی‌تان کیست؟

بیشتر از همه حمایت خانواده خیلی مهم است و بعد از آن مربی‌ام خیلی تلاش کرد و البته از همه مهم‌تر انگیزه خود بازیکن است. ولی الآن وقتی به این مرحله می‌رسی توقع داری که مسئولان بیشتر توجه کنند مخصوصا در پشتیبانی که کمی در این زمینه مشکل‌ داریم بویژه که در یک شهرستان هستیم.

یعنی پشتیبانی پیدا نمی‌شود که از شما حمایت کند؟! بیشتر توضیح دهید؟

بله. هم نیست هم اینکه وقتی قبول می‌کنند نمی‌توانند سطح توقعات ما را برآورده کنند. با اینکه خیلی از این توقعات پایین است. مثلا می‌خواهند یک بازیکن را حمایت کنند که در مسابقات شرکت کند اما در شهرستان کسی نیست که حمایت کند. در این چند سالی که ما در لیگ برتر بودیم 5 سال که مقام دوم یا سوم را کسب کردیم کسی نبوده که در این قضیه کمکی کند و یا با هزینه خودمان بوده یا هیات کمک کرده است.

کمک هیات بدمینتون برای شما کافی است؟

خب صددرصد بعد از یک سال، دو سال دیگر نمی‌توانند چون فقط ما 5 نفر نیستیم که در لیگ هستیم یا اینکه فقط مسابقات لیگ نیست جای دیگر هم باید هزینه کنند باید سالن بسازند یا فرش بدمینتون یا هر چیز دیگری اما نمی‌توانند خیلی خوب بازیکنان را حمایت کنند که این مسئله انگیزه‌ها را کم می‌کنم.

برای اعزام به مسابقات بین‌المللی چه کسی شما را حمایت می‌کند؟

دو سالی که منتخب آسیا بودم و به کشورهای تایلند، سنگاپور و ترکیه اعزام شدم خود BWF (فدراسیون بین‌المللی بدمینتون) ما را حمایت می‌کرد. حمایت مالی و وسایل، کفش، راکت و حتی برای اردوهای تمرینی که می‌رفتم در کشور مالزی من را حمایت می‌کردند اما بعد از اینکه آسیب دیدم و نتوانستم در انتخابی‌شان شرکت کنم خود فدراسیون در دو سه مسابقه مرا اعزام کرد اما بعد از آن خود فدراسیون هم مشکل مالی و اعزام دارند.

گفتید دچار حادثه شدید چه حادثه‌ای؟

قبل از مسابقات بین‌المللی ترکیه توی اردوی کیش مچ پایم آسیب دید و بعد از مسابقات در امتیاز آخر دوباره مچ پایم دچار آسیب شد که به مدت 2 ماه نتوانستم بازی کنم. اما فعلا مشکلم برطرف شده است.

می‌خواهید تحصیلاتتان را در همین رشته پرتوپزشکی ادامه بدهید یا رشته دیگری و البته تا چه مقطعی؟

خانواده‌ام از بچگی از من می‌خواستند که هم ورزش و هم ‌درس را کنار هم داشته باشم. بنابراین دوران راهنمایی و دبیرستان را در تیزهوشان درس خواندم و معدلم جزو معدل‌های خوب بوده و جزو 10 نفر برتر کلاس بودم اما این دو سالی که ایران نبودم و در کمپ‌های مالزی بودم نتوانستم برای انتخاب رشته فکر کنم. این رشته‌ای که الآن دارم می‌خوانم پرتوپزشکی است و از آن راضی‌ام اما برای ادامه تحصیل در فوق‌لیسانس هنوز مطمئن نیستم چه رشته‌ای را انتخاب کنم چون دو سال دیگر می‌توانم تصمیم بگیرم که چه رشته‌ای می‌خواهم بخوانم.

ورزش لطمه‌ای به درستان نزده است؟

خیر. آدم اگر برنامه‌ریزی داشته باشد می‌تواند هم درس و هم ورزش را با هم طی کند. همکاری مسئولان و استادان خیلی می‌تواند تأثیر بگذارد چون ما در جامعه‌ای هستیم که تنهایی نمی‌شود به‌جایی رسید باید بقیه کمکت کنند و خدا را شکر تا الآن همکاری لازم بوده است.

چه مسابقاتی از الآن به بعد پیش رو دارید؟

من سه دوره مقام اول را کسب کردم و هفته پیش هم برای رنکینگ بزرگ‌سالان رفته بودم که دور آخر مقام دوم را به دست آوردم، ولی با این‌ حال رنکینگ من به‌عنوان اولی حفظ شد. فک کنم دو ماه دیگر اعزام داشته باشیم به ترکیه در مسابقات آزاد جهانی، بعد از آن مسابقات بین‌المللی دهه فجر است که حدود یک ماه به تمرینات ملی می‌رویم.

شما جزو تیم ملی هستید؟ از چه سالی دعوت شدید؟

بله. جزو تیم ملی هستم. از 14 سالگی. حدود 6 یا 7 سال است.

حضور بانوان در مسابقات بین‌المللی را چگونه می‌بینید؟

خوب است. مخصوصا در این چند سال خیلی همکاری شده برای اعزام خانم‌ها به خارج کشور، قبلا فکر نمی‌کنم این‌قدر اعزام خانم‌ها را داشتیم و حتی مقام‌ها خیلی بیشتر شده و اهمیت بیشتری به بانوان در عرصه ورزش داده می‌شود. به نظر من ورزش خوب است و برای دختران در سنین نوجوانی و جوانی می‌تواند از خیلی آسیب‌های اجتماعی جلوگیری کند چون هم زندگی هدفمند می‌شود و هم اینکه وقتشان به بطالت نمی‌گذرد.

شما که به مسابقات خارجی اعزام می‌شوید از لحاظ حجاب برایتان محدودیتی ایجاد نمی‌شود؟

الآن وضعیت بهتر است ولی حدود ده سال پیش محدودیت بوده در لباس‌هایی که خانم‌ها می‌پوشیدند که عرف بوده باید در این رشته با دامن بازی کنند اما با صحبت‌هایی که با رئیس BWF شده و وجود استعدادهایی که در این رشته در کشور ما وجود دارد و توانستند بازی‌های قشنگی انجام بدهند و مقام‌های خوبی کسب کنند این همکاری انجام‌شده و از نظر حجاب از طرف کشورهای دیگر مشکلی نیست البته شاید در رشته‌های دیگر محدودیت‌هایی باشد و اتفاقا کشورهای دیگر به این مسئله یعنی حجاب خیلی هم احترام می‌گذارند. من خودم حدود 45 روز با بازیکن‌های مختلف بازی می‌کردم می‌گفتند شما چقدر توانایی‌تان خوب است که با وجود گرما می‌توانید با این لباس و پوشش بازی کنید!

نظرتان در مورد دانشگاه آزاد اسلامی را بگویید؟

ببینید؛ اگر به تلویزیون و خبرگزاری‌ها نگاه کنید روزی نیست که خبری از موفقیت‌های دانشگاه آزاد اسلامی در عرصه ورزش وجود نداشته باشد. از ورزش‌های انفرادی گرفته تا جمعی همه و همه دانشگاه آزاد را تبدیل به یک برند ورزشی در جامعه کرده و مطمئنا برای من افتخاری است که هم جزو تیم دانشگاه باشم و هم دانشجوی آن و باید بگویم دانشگاه آزاد افق‌های تازه‌ای را در ورزش بر روی من گشود و امیدوارم که بتوانم برای این مجموعه و کشورم مقام‌هایی شایسته کسب کنم.

به همکلاسی‌های خودتان از لحاظ ورزش چه توصیه‌ای می‌کنید؟ و به نظر شما چه ورزش‌هایی می‌توانند انجام دهند؟

همین بدمینتون را می‌توانند به‌صورت غیرحرفه‌ای و گروهی انجام دهند چون نشاط می‌آورد. پیاده‌روی، کلاس‌های ایروبیک که خیلی هم زیاد شده و خانم‌ها می‌توانند در آن شرکت کنند اما برای دخترهایی که همسن خودم هستند توصیه می‌کنم اگر روحیه‌اش را دارند ورزش‌هایی مثل بدمینتون را انتخاب کنند. مخصوصا در شهر شاهرود ما خیلی پیشرفت در این رشته داشتیم. من همین هفته قبل در داخل ساختمان تربیت‌بدنی بودم و می‌دیدم برای کلاس تربیت‌بدنی خیلی خانم‌ها هستند که مقام‌های جودو دارند، مقام‌های تکواندو دارند در سطح استانی یا کشوری و می‌توانند از این نیروها استفاده کنند.

سطح ورزش بانوان را در شهر شاهرود چطور ارزیابی می‌کنید؟

بدمینتون شاهرود در کشور رتبه بسیار خوب و بعد از تهران قرار دارد. ما از نونهالی مقام کشوری داشتیم، تیمی هم بوده، 5 تا بازیکن بودیم ولی الآن به سمت انفرادی رفته ایم. چون وقتی به سن بزرگ‌سال می‌رسی دیگر بازی تیمی نیست فقط رتبه‌بندی است که آن‌ هم بازی‌های آزاد است. الآن در نوجوانان و جوانان مقام کشوری داریم. یکی از بازیکنان جوانمان در تیم ملی است، 3 نفر دیگر از بدمینتون بازان شاهرود در تیم ملی بودند. از نظر بدمینتون شاهرود خیلی قوی است و من مطلعم در رشته‌های دیگر هم خانم‌های دیگری هستند که مقام کشوری دارند.